Uprzedzenie konfliktów w stosunkach między rodzicami i dziećmi

Jeśli korekta zachowania staje się główną formą kontaktu rodziców z dzieckiem, to u bobasa wytwarza się niewierny system wartości. On przywyka robić cokolwiek głównie za wynagradzanie, i wreszcie wytwarza się tendencja oczekiwania: “A że mi za to będzie?” Jeśli chcemy, żeby dziecko robiło cokolwiek dla własnego zadowolenia czy odczuwało chlubę za dobrze wykonaną  robotę, nie warto nadmiernie często przybiegać do korekty zachowania.

I ostatni problem. Jeśli rodzice zbyt często wykorzystują metodę  korekty, dziecko uczy się otrzymywać od ich to, że jej trzeba, przybiegając do tego ż metodzie. Bobas będzie zachowywać  się ponieważ chcą rodzice, żeby otrzymać to, że chce on. Ogromna ilość ludzi nazwała by to chytrością. Jeden z samych pewnych sposobów przyuczyć dziecka być chytrym i roztropnym — to wykorzystywać metoda korekty zachowania zbyt często.

Teraz, kiedy rozewarły się negatywne aspekty korekty zachowania, można przejść do dodatniego. Takie chwyty edukacji są całkiem stosowne, ale trzeba pamiętać, że ich nie można zastosowywać jak główna metoda kontaktu z dzieckiem, — główną metodą  musi być bezwarunkowa miłość.

Chwyty korekty zachowania warto zastosowywać dla decyzji specyficznych, okresowo powtarzalnych problemów, kiedy dziecko nie poczuwa się  winnym, ale i nie zachowuje się zuchwale. Taki typ problemów należy wyraźnie wyodrębniać, żeby dziecku było lekkie ich rozpoznać i zrozumieć.

 

 

Wniosek

Wychowywać  - nie a więc mówić dzieciom piękne słowa, sztukować  i pouczać ich, a, najpierw, samemu żyć po ludzku. Kto chce spełnić swój obowiązek co do dzieci, zostawić do ich o sobie dobru pamięć, że służyła by potomstwu testamentem, jak żyć, ten musi zacząć edukację z samego siebie. Edukacja dzieci żąda samego poważnego tonu, bardzo prostego i szczerego. W tych trzech jakościach musi polegać ostateczna prawda życia.

Cel edukacji - pomagać rozwojowy człowieka, że różni się  swoją mądrością, samodzielnością, artystyczną wydajnością  i miłościu. Trzeba pamiętać, że nie można dziecka zrobić  człowiekiem, a można tylko temu sprzyjać i nie przeszkadzać,  żeby on sam w sobie wyprodukował człowieka.

Główne podstawy, których trzeba trzymać się przy edukacji dziecka podczas rodzinnego jego życia: czystość, kolejność w stosunku słowa i sprawy przy zwróceniu z dzieckiem, nieobecność swawoli w działaniach czy wychowawcy uwarunkowanie tych działań i uznania osobowości dziecka stałym zwróceniom z nim jak z człowiekiem i pełnym uznaniem za nim prawa osobistej nietykalności.

Cała tajemnica rodzinnej edukacji w tym i składa się, żeby dać  dziecku możliwość samemu rozwijać się, robić wszystkie samemu; dorośli muszą zawsze odnosić się do dziecka, z pierwszego dnia pojawienia jego na światło, jak do człowieka, z pełnym uznaniem jego osobowości i nietykalności tej osobowości.

Różne zajęcia, zwłaszcza gry, wzmacniają stosunki między dzieckiem i rodzicami. Kiedy dziecko słucha wyjaśnienie, dlaczego rozchlapuje się sok z filiżanki, że będzie, jeśli zbyt mocno zdusić  papierową szklaneczkę z treścią, on nie tylko otrzymuje pierwsze lekcje fizyki. To — kontakt, że donosi zadowolenie i radość. Gra rodziców z dziećmi zupełnie sprzyja optymalizacji stosunków między członkami rodziny, nawet jeśli do innych minut ona i przynosi czy strapienie zmusza burzyć się, jak, na przykład, w rywalach grach. Ale ňđĺáŕ pamiętać o zgodności gier wieku. Nie rzadkość, na przykład, kiedy ojciec zbyt daleko wstępuje w figlarnie-drwiącemu zwróceniu z malcem. Swoją podniosłą aktywnością on może sterać cierpliwość dziecka i wywoływać u jego chorobliwą reakcję na takie zwrócenie.

Jeszcze o jednej stronie stosunków między rodzicami i dziećmi chciało się  by powiedzieć: z dziećmi trzeba rozmawiać od samego początku ich życia. Odpowiadać na ich nieskończone pytania, objaśniać  swoje czyny i czyny dzieci, omawiać  wydarzenia że stały się  itd. Rozmowa, wyjaśnienie i odpowiedzi na dziecięce pytania —  całe to wnosi swoją ratę w wzmacnianie dodatniego aspektu stosunków między rodzicami i dziećmi. To nie oznacza, że rodzice nie mogą czasami powiedzieć dziecku, że męczyły się, że oni są zaaferowane i nie zmogą teraz mówić z nim. Jednak ważnie uświadamiać przewagi ustnego kontaktu z dziećmi. Rodzicom, że życzą, żeby nastolatkowie rozdzielali się z nimi w ciężkie momenty życia swoimi przeżyciami, trzeba zaczynać kontakt z dzieckiem, kiedy on jeszcze nie umie rozmawiać.

I jeszcze jeden ważny moment: rodzicom trzeba poważać siebie. Trzeba wziąć obowjązek pomagać dziecku stawać się  pełnowartościową, rozwijaną osobowością, pracować nad kształtowaniem dodatnich stosunków z nimi, pomagajcie im sprawiać się z agresywnością. Nikomu nie jest pracować nad tym tak wiele i uporczywie, jak rodzicom, i nikt nie zdolny wnieść do sprawy edukacji dziecka na tyle ż kosztowna i czynna rata. Rodzina musi zrozumieć dziecka, jego chęć i interesy, cierpliwie pomagając spełnieniu jednych i na tyle ż cierpliwie odcinając inne. Trzeba spróbować być jak możno uczciwy przed sobą i przed dzieckiem. Nie sądzicie siebie zbyt srogo i nie oczekujcie zbyt dużo od swoich wysiłków. Być ojcem — ciężka praca. Rodzice też zakosztują uczucie gniewu i winy, im jest pokonywać wszystkie złożoności doroślenia i wzrostu dziecka. Rodzicielskie zdolności również okazują się nie od razu — odbywają się okresy dezorganizacji i regresji — to człon rozwoju. Trzeba uczyć się na tych trudnościach, na nieuniknionych chybieniach, kiedy odczuwacie, że jak ojciec nadeszły nie lepszym obrazem. Dziecko zrozumieje i oceni szczere próby zrozumieć jego i pomóc, nawet jeśli to, że robią rodzice, — nie najlepiej, że na dany moment można zrobić. Trzeba ufać uczuciem i odczuciem, odnotowywać i cieszyć się wszystkim powodzeniom rodziców i sukcesom dziecka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wykorzystana literatura:

1.    Басов М. Я. Избран. психологические произведения / Под ред. В. Н. Мясищева, В. С. Мерлина. - Педагогика, 1975. - 432 с.

2.   Вікова психологія / За ред. Г. С. Костюка. - К.: Радянська школа, 1976.

3.    Запорожец А. В. Избр. психол. трудьі в 2 т. - М.: Педагогика, 1986.

4.    Коментар до базового компонента дошкільної освіти в Україні: Науково-метод. посібник / Наук. ред. О. Л. Кононко. - К.: Редакція ж-лу «Дошкільне виховання», 2003. - 243 с.

5.   Люблінська Г. О. Дитяча психологія. - К.: Вища школа, 1974.

-     356 с.

6.     Максименко С. Д. Теорія і практика психолого-педагогічних досліджень. - НДІП, 1990. - 240 с.

7.       Малятко: Програма виховання дітей дошкільного віку / Плохій З. П., Кулачківська С. Є., Ладивір С. О., Пироженко Т. О. та ін. - К.: АПНУ, Ін-т проблем виховання. - 286 с.

8.   Павелків Р. В., Цигипало О. П. Дитяча психологія: Навч. посіб.

-     К.: Академ-видав, 2008. - 432 с.

9.   Смирнова Е. О. Психология ребенка от рождения до 7 лет. - М.: Школа-Пресс, 1997. - 383 с.

10.     Урунтаева ГА. Дошкольная психология. - М.: Изд. Центр «Академия», 1997. - С. 3-28.                                                                                                                                                 11.    Medyczne artykuły dziecięcych psychologów.

12.    Brygina Bail "Dziecko jest uprzejme i niegrzeczne" Poradnik dla rodziców.

13.    Don Elium, Joan Elium "Edukacja syna".

14.    "Wychowujemy dziecko poprawnie, Bez łez, gróźb, zarzuceń i człapania".

15.     Artykuł:" Psycholog Łarisa Didkowska: Wszystkie podziewać rodziły się wolnymi i    dostojnymi. A potem ich wychowujemy".

16.     Psychologiczne konsultacje dla rodziców i nauczycieli. Książka 1. Jak pomóc dziecku ominąć pułapkę skrytości!