Әлеуметтік стратификацияның теориясы және оның мәні

1. ӘЛЕУМЕТТІК СТРАТИФИКАЦИЯНЫҢ

ТЕОРИЯСЫ ЖӘНЕ ОНЫҢ МӘНІ.

Біз қоғамынң әлеуметтік құрылымын сөз еткенде  қоғам өзінің құрылымы жағынан бірдей емес екендігін айтып еткен едік. Қоғам адамдарының арасында теңсіздік  бар. Соған байланысты олардың әлеуметтік жүйедегі алатын орындары да бірдей емес. Жекелеген индивидтер мен адам топтарының арасында әлеуметтік жіктелу бар. Оларды жіктегенде бірқатар өлшемдер басшылыққа алынады, мәселен, табыстарының көлемі, білімдерінің деңгейі, мамандықтағы мәртебесі, билікке қатынастары.

Қоғам мүшелерінің  арасында әлеуметтік теңсіздіктің табиғатын, себептерін, оның заңды құбылыс ретіндегі  мәнін түсінуде әлеуметтік стратификация теориясының маңызы зор. «Стратта» деген геология термині жердің құрылымындағы қабаттарды анықтауға байланысты қолданылады. Ал, қоғамға байланысты біздің ана тілімізде қабаттан гөрі «жік» деген ұғымды пайдаланғанымыз жөн. Біз тарихтан қоғамның әр даму сатысына тән түрлі стратталардың болғанын білеміз.

Қоғам адамдарын  стратталарға жіктеудің тарихи үш типі белгілі. Олар: а) касталар; ә) сословиелер; б) таптар. Осы аталған жіктеудің  үш типіне байланысты стратификациялық жүйе ашық және жабық жүйелерге бөлінеді. Қоғам мүшелерінің статустары мен  әлеуметтік жағдайларын өзгертулеріне  мүмкіндік бар әлеуметтік құрылым ашық стратификациялық жүйе деп алады да, ал, мұндай мүмкіндік балмайтын қоғам жабық стратификациялық жүйе деп аталады. Жабық жүйеге Үндістан қоғамында орын алған касталық жүйені жатқызуға болады. «Каста» - латын тілінде castus (таза) деген мағынаны береді. Бұл жүйе 1900-шы жылға дейін сақталып келген. Үнді қоғамында қалытасқан дәстур бойынша қоғам мүшелері касталарға жіктелген және соған байланысты әлеуметтік статус ата-аналарынан балаларына беріліп, ол өмірлік статусқа айналып отырған. Бұл қоғамда касталардың 4 тобы болған:

а) брахмандар (діни иелері, абыздар), олар халықтың 3%-ын құрайтын;

ә) кшатрийлер (әскери адамдар);

б) вайшьтер (саудагерлер), бұл екі топ халықтың 7%-ын құрайтын;

в) шудралар (шаруалар мен қолөнершілер) – 70%-ға жуық;

г)хариджандар  – қоғамдағы ең төменгі, ауыр жұмыстарды (ауланы сыпыру, қоқыстарды жинау, тері илеу, шошқа бағу) атқаратын адамдар.

Қоғамдағы қалыптасқан  діни наным мен дәстүр бойынша, жоғары каста мен төменгі каста адамдарының  араласуларына, қарым-қатынастар жасауларына  қатаң тыйым салынған. Драхмалық  діни наным бойынша, әр адам құдайдың берген тағдырына көніп, өмір бойы сонымен  келісімде болуы керек.

Қазіргі кезде  де Үндістанның кейбір аймақтары  мен селолық жерлердегі адамдардың мінез-құлықтары және өмір салттарында  касталық жүйенің қалдықтары сақталған.

Сословиелік жүйелер – феодалдық қоғамда орын алған стратификациялық жіктеу типі. Бұл қоғамдағы адамдар жоғары және төменгі сословиелерге бөлінген. Сословиелік статустар атадан балаға мұра ретінде беріліп отырған. Жоғары сословиеге дворяндар, дін иелері, ал, төменгі сословиеге – қолөнершілер, шаруалар, көпестер жатқан. Бұл аталған жүйеде бір сословиеден екіншісіне өту шектелгенімен, олардың арасында кейбір жағдайда некенің орын алуы және төменгі сословие адамдарының сіңірген еңбектеріне байланысты билік тарапынан оларға жоғары сословиелік статусты сый ретінде беру сияқты жағдайлар орын алған.

«Тап» деген  ұғым ғылыми айналымға жаңа заманда  енді. Әсіресе, XVIII-XIX ғасырларда Батыс  Еуропа ойшылдарының еңбектерінде бұл  ұғымның мәні негізделіп, қоғамда  таптардың бар екендігін мойындау болды. Бастапқы кезде таптар деген ұғымның саяси мазмұны баса айтылды.

 Тек кейін  К. Маркс және М. Вебер еңбектерінде  қоғамдағы таптық жіктелудің  экономикалық себептері мен астарларына  терең назар аударыла басталды.

К. Маркс  өз заманында таптар туралы ілімді одан әрі дамытып, өзінің тап күресі туралы теориясын негіздеді. Соыең  нәтижесінде ол әлеуметтік стратияикация  теориясына өз үлесін қосты. Ол таптардың  пайда болуының экономикалық себептерін ашып көрсетті.бұл себептерге К. Маркс  қоғамдық еңбек бөлінісі мен жеке меншіктің шығуын жатқызады. Сонымен  қатар К. Маркс қоғамда негізгі  және негізгі емес таптардың болатынын  атап көрсеткен. Негізгі таптар қоғамдағы  өмір сүріп тұрған негізгі меншік қатынастарының түрінен туындайды. Сонда: құл иеленушілік қоғамдық-экономикалық формацияның негізі таптары  - құл  иеленушілер мен құлдар; феодалдық  қоғамда – феодалдар мен шаруалар; капиталистік қоғамда – буржуазия  мен жұмысшы табы негізгі таптар болып есептеледі.

Негізгі емес таптар өткен дуәірден қалған немесе жаңадан қалыптасып келе жатқан қоғамдық-экономикалық формацияның таптары. Мәселен, капиталистік қоғамда феодал мен шаруа таптарының сақталуы мүмкін.

К. Маркс  қоғамда негізгі және негізгі  емес таптардан басқа әлеуметтік жіктердің болатынын ескертеді. Әлеуметтік жіктер – таптың белгілерін бойына толық сіңіре қоймаған аралық таптар. Мысалы, жұмысшы ақсүйектерін алсақ, олардың жұмысшылардан артықшылықтары бар, ал, буржуазиядан айырмашылығы –  меншік иесі емес. Олай болса бұл  тапты өз алдына бір тапқа жатқызу  қиынға түседі.

К. Маркс  интеллигенцияны әлеуметтік топқа  жатқызады. өйткені бұл топтың да белгілі бір тапқа ұқсас белгілері  өз және олар шығу тегі жағынан да әр түрлі таптардың өкілі болуы  мүмкін. Сол себепті К. Маркстің ізін қуушылар интеллигенцияның өзін буржуазиялық, ұқсас буржуазиялық және пролетарлық  деп жіктеуді ұсынған.

К. Маркс  қоғамды таптарға жіктеумен ғана шектелген жоқ. Ол капиталистік өндіріс  тәсіліне жан-жақты талдау жасап, бұл  қоғамдағы қанаудың мәнін түсіндірді және өзінің тап күресі туралы теориясын  негіздеді.

К. Маркстің таптар жөніндегі ілімін одан әрі  дамытқан В.И. Ленин болды. Ол өзінің 1919-шы жылы жазған «Ұлы бастама» деген  еңбегінде таптарға мынадай анықтама берген: «Таптар дегеніміз – қоғамдық өндіріс жүйесінде алатын орны мен  өндіріс құрал-жабдықтарына қатынасына қарай және қоғамдық байлықтан алатын үлесінің көлемі мен сол үлесті алудың әдісіне байланысты жіктелетін адамдардың үлкен тобы; сонымен қатар таптар деп, бір топтың қоғамдық өндірістегі  алатын орнындағы айырмашылыққа  байланысты екінші бір топ адамдардың еңбегін қанауын айтамыз».

Сонымен, маркстік ілім тапты құрайтын басты белгілерге:

1. адамдар тобының өндіріс жүйесінде алатын орнын;
2. олардың өндіріс құрал-жабдықтарына қатынастарын;
3. еңбекті ұйымдастырудағы адамдар арасындағы қарым-қатынасты;
4. қоғамдық байлықтан алатын үлестің көлемі мен оны алудың әдісін;
5. қоғамдық өндірісте бір топтың басқа адамдардың еңбегін қанауын жатқызады.

Бұл белгілердің  таза экономикалық сипаты болғандықтан, таптар тек экономикалық категория  ретінде көрінеді.

Әлеуметтік  стратификация теориясына өз үлесін қосқан М. Вебер бұл мәселеге байланысты тұжырымдамаларында К. Маркстің теориясынан  өзгеше және оған ұқсас жақтары да бар екендігін айта кету керек. М. Вебер К. Маркстың қоғамның тапқа  жіктелуінің объективтік экономикалық негіздері бар деген ойымен келіседі. Ол пікірді ол басқа да экономикалық факторлармен толықтырады. Біріншіден, М. Вебер таптық айырмашылықтар тек меншіктің болу, болмауына байланысты емес, сол сияқты адамдардың жоғары білімінің болуына, мамандық түріне, кәсіби дәрежесі мен шеберліктеріне де байланысты дейді.

Екіншіден, М. Вебер адамның статусын – саяси партияға, яғни билікке қатынасы деген стратаға жіктеудің өлшемдерін енгізеді.

М. Вебердің пікірінше, статус әлеуметтік топтар мен индивидтердің ұоғамдағы алатын орны мен мәртебесіндегі айырмашылықты көрсетеді. Адамның белгілі бір тапқа жатуы объективтік факторларға байланысты да, ал, адамның статусы – білімі мен шеберлігінің дәрежесі, өмір салтя сияқты субъективтік факторлармен түсіндіріледі дейді.

М. Вебер  қоғамдағы тапқа бөлінуге әсер ететін факторларды ескере отырып, 4 түрлі  таптарды атап көрсетеді.  Олар;

1) капитал  иелерінің табы;

2) интеллектуалдар  мен менеджерлерден, басқарушылардан  тұратын тап;

3) дәстүрлі  ұсақ буржуазия табы;

4) жұмысшы  табы.

Сонымен, М. Вебердің ұсынған әлеуметтік стратификация  теориясында қоғамды стратаға жіктеудің  біршама кең өлшемдері берілген.

Ғылыми әдебиетте  қоғамның страталарға жіктелуінің  басқа да өлше,мдері кездеседі. Ғалымдардың  көпшілігі стратификациялық құрылымның негізі адамдар арасында болатын  табиғи және әлеуметтік теңсіздік екеніндігін  мойындайды. Осы теңсіздік деген  өлшем қоғам адамдарының біреулерінің басқалардан жоғары, екінші біреулерінің төмен орналасуына ықпал етеді.

Табиғи теңсіздік  адамдардың табиғи жаратылыстарына  байланысты (жыныс, жас мөлшері, темперамент, терісінің түсі, бойы, ақыл-ойының деңгейі) ерекшеліктерінен туындайды. Мәселен, ақыл – парасатымен, күш – қайратымен ерекшеленетін адамдар көпшілікке ықпал етіп, оларды өзіне бағынышты  етуге ұмтылады.

Ерлер мен  әйелдер арасындағы теңсіздік ерте заманда пайда болып, күні бүгінге  дейін сақталып келеді. Барлық дерлік ерлерде  әйелдерінің табыстарының көлемі ерлерге қарағанда төмен. Әйелдер арасындағы жұмыссыздықтың да деңгейі жоғары.

Әлеуметтік  теңсіздіктің пайда болуына қоғамдық еңбек бөлінісі, яғни адамдардың кәсіби мамандануы ықпал етеді.

 Ең көлемді  қоғамдық еңбек бөлінісі еңбектің  аграрлық және өнеркәсіптік деп  жіктелуіне байланысты болды.  Мұның өзі қала мен село  өмір салтының қалыптасуына, халықтың  территориялық-аймақтық жағынан  жіктелуіне әкелді. Қала өмірінің  селоға қарағанда бірқатар артықшылықтары  бар. Атап айтсақ, еңбектің мазмұны  мен түрлерінің сан алуандылығы,  тұрмыстық және мәдени қызмет  көрсету салаларының, саяси және  басқару орталықтары мен бұқаралық  ақпарат жүйесінің, ғылым мен  білімнің кеңінен дамуы қалаларға  тән сипатты белгілер.

Қоғамдық  еңбек бөлінісі ой еңбегі мен дене еңбегінің арасындағы айырмашылықтың пайда болуына, соның нәтижесінде  қоғамда білімі мен кәсіби деңгейлері жоғары адамдар тобының қалыптасуына ықпал етті.

Қоғамдағы әлеуметтік теңсіздік иерархияға негізделген  және ол адамдар ме топтардың вертикалды бағытта сатылы орналасуынан көрінеді. Яғни тік сызық бойында бір  топтың екінші бір топтан жоғары немесе төмен орналасуы деген сөз.

Вертикалды  бағыттағы жіктелудің себептерін Р. Дарендорф «билік» және «бедел»  деген ұғымдардың негізінде түсіндіреді. Ол тұтас қоғамды басқарушылар мен  басқарылушыларға жіктейді. Басқарушылардың  өзін а) басқарушы меншік иелері және ә) меншіктері жоқ бюрократ – менеджерлерге  жіктейді. Автор сонымен  қатар  басқарушылар: жоғарғы топ – жұмысшы ақсүйектерінен, төменгі топ – мамандық дәрежесі төмен жұмысшылардан тұрады және басқарушылар мен жұмысшы ақсүйектерінің ассимиляциясының нәтижесінде «жаңа орта тап» қалыптасады деген қорытындыға келеді.

ХХ ғасырдың екінші жартысында Батыс елдерінің  ғалымдары әлеуметтік стратификация  құбылысын одан әрі тереңірек  зерттеуге кірісті. Ғалымдардың  пікірінше, капиталистік қоғамдарда таптар арасындағы қайшылықтар бәсеңдеп, жұмсара  түсті. Олар сонымен қатар қоғам  мүшелерінің түрлі топтарға, таптарға, стратталарға жіктелу процесі тереңдей түскенін атап көрсетті.

Батыс Еуропа мен АҚШ әлеуметтанушылары нақты  әлеуметтік зерттеулер жүргізіп, қоғамдағы  түрлі әлеуметтік топтардың, таптардың  және стратталардың арасындағы қарым-қатынасты  реттеуге байланысты ұсыныстарын негіздеді.

Бұл кездегі  әлеуметтік стратификация теориясының  көрнекті өкілдерінің бірі – П.А. Соркин болды. Ол қоғамдағы адамдардың иерархиялық жоғары және төменгі  топтарға жіктелуіне әсер ететін факторлар  ретінде құқық пен артықшылықтардың, жауаркершілік пен міндеттердің, байлық пен жоқшылықтың, билік пен ықпалдың тең бөлінбеуінен болады деп түсіндіреді.

Автор сонымен  қатар бұл аталған өлшемдер өмірде бір-бірімен сабақтас екендігін  ескертеді. Қолдарында үлкен байлығы  бар жоғары экономикалық топтардың  өкілдері сонымен қатар жоғары саяси  және кәсіби топтарға да жатады дейді. Яғни, байлығы бар адамның билікке, жоғары кәсіби топтарға енуіне мүмкіндігі мол немесе керісінше билігі бар  адамның жоғары кәсіби даындығы да бар, байлығы да бар деген сөз.

П.А. Сорокин  қоғамда экономикалық, саяси және кәсіби стратификацияның барлығын айтып, олардың әрқайсысына терең талдау жасайды.

Ал, американдық  әлеуметтанушы Т. Парсонс қоғамда  әлеуметтік жіктелудің факторларын 3 топқа  топтастырған. Біріншісі – адамның туа біткен табиғи белгілеріне байланысты факторларды: этникалық тегі, жыныстық, жастық ерекшеліктері, туыстық байланыстары, дене бітімі мен интеллектуалдық қабілеті.

Екінішісіне – қызмет түрі., мамандығы және кәсіби деңгейін жатқызған.

Үшінші  топқа – меншік, материалдық және рухани құндылықтар мен артықшылықтарды жатқызады.