Шпаргалка по истории Беларуси

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Беларускае нацыянальна-культурнае адраджэнне

К-ра Бел. ў пач. ХХст. развівалася  ў цеснай сувязі з нац. рухам. Усе  вядомыя нац. рухі пачыналіся са змагання за адраджэнне мовы. У пач. ХХст. у  сувязі з рэвалюцыяй 1905-07гг і бурж. Пераўстварэннямі ў хо-дзе сталыпінскіх рэформ адбыліся змены і ў развіцці адукацыі. Замест царкоўнапрыходскіх школ адкрыва-ліся нар. вучылішчы. У гарадах з’явіліся вышэйшыя чатырохкласавыя пачатковыя вучылішчы. Было дазво-лена адкрыццё прыватных школ. Вырасла колькасць гімназій і рэальных вучылішч. Востры недахоп нас-таўнікаў прывёў да адкрыцця Першага настаўніцкага інстытута ў Віцебску, а затым у Магілёве і Мінску. Вышэйшую адукацыю можна было атрымаць толькі за межамі краіны. Большасць дзяцей школьнага ўзрос-ту на Бел. наогул не навучалася. У пач. ХХ ст. актыўна вяліся гіст. даследаванні вядомым гісторы-кам-этнографам Мітрафанам Доўнар-Запольскім, які у св. працах абгрунтоўваў палажэнне аб існаванні сама-бытнага бел. народа. Гісторык Ластоўскі напісаў “Ка-роткую гісторыю Бел.”. Шырокую вядомасць атры-малі працы Пічэты, Бюбаўскага па гісторыі славян. Этнаграфічныя даследаванні праводзіліся на Магілёў-шчыне Еўдакімам Раманавым. Энцыклапедыяй бела-русазнаўства называюць сучаснікі трохтомнае дасле-даванне Яўхіма Карскага.  Нац.-культ. рух у Бел. быў прадстаўлены дзейнасцю газеты “Наша ніва” і твор-часцю новага пакалення нац. інтэлігенцыі. У версні-снежні 1906г. выходзіла газета “Наша доля”. Пасля яе закрыцця барацьбу на нац. адраджэнне ўзначаліла га-зета “Наша ніва”. На яе старонках упершыню былі надрукаваны паэмы Купалы “Курган” і “Бандароўна”, урыўкі з паэмы “Новая зямля” Коласа. Пачатак ле-гальнаму бел. кнігадрукаванню паклала выдавецтва “Загляне сонца і ў наша аконца”, створанае ў 1906г. у Пецярбургу. Вялікі ўклад у развіццё бел. літ-ры ўнеслі Купала, Колас, Багдановіч, Пашкевіч, Гарэцкі. Тэат-ральнае жыццё было звязана з дзейнасцю Першай бел. трупы Ігната Буйніцкага. У Вільні дзейнічаў Бел. му-зычна-драматычны гурток Алеся Бурбіса, які ўпер-шыню паставіў п’есу Купалы “Паўлінка”. Найбольш распаўсюджанымі жанрамі жывапісу былі пейзажы, бытавы і партрэтны (мастакі Бялыніцкі-Біруля, Пэн, Кругер і інш.).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Беларусь у вайне 1812 г.

Імкнучыся ўсталявацца ў Еўропе, фр. імператар Н.Ба-напарт у 1812г. пачаў вайну з Расіяй. У ноч на 12 чэр-веня 1812г. без аб’яўлення вайны армія Напалеона пе-раправілася прах Нёман і ўступіла ў межы РІ – на зем-лі Літвы і Бел. Бел. стла арэнай ваенных дзеянняў. 16 чэрвеня фр. армія заняла Вільню, 24 – Мінск. Напале-ону супрацьстаялі тры рускія арміі: 1-я – генерала Барклая дэ Толі, штаб якой знах. ў Вільні, 2-я – гене-рала Баграціёна (штаб у Ваўкавыску), 3-я – генерала Тармасава (штаб у Луцку). Першапачаткова Напалеон планаваў разбіць рус. арміі ў прыгранічных баях, але гэта яму не ўдалося. 1-я і 2-я арміі адступалі, аднак іх разбіць на тэр-рыі Бел. Напалеон не змог. Пасля арміі аб’ядналіся пад Смаленскам. Тут летам 1812г. прахо-дзілі жорсткія абараняючыя баі. Зразумеўшы, што план хуткага разгрому рас. Арміі праваліўся, Напале-он схіляўся да думкі закончыць баявыя дзеянні ў Віце-бску і пачаць мірныя перагаворы з царом Аляксанд-рам І. Напалеон усведамляў, што яго армія магла заха-ваць баяздольнасць толькі рухаючыся наперад. А на-перадзе была Барадзінская бітва (26 жніўня 1812г.), захоп Масквы і адступленне з яе. У час адступлення фр. арміі восенню 1812г. баявыя дзеянні другі раз пракаціліся па бел. зямлі. Рашаючая бітва адбылася пад Барысавам каля в.Студзёнкі. Праз Бярэзіну пера-правіліся не больш за 60 тыс. чал-к – дзесятая частка “вялікай арміі” Напалеона. Паход Напалеона ў Расію абярнуўся для яго цяжкім паражэннем. Адносіны на-сельніцтва Бел. да варагуючых бакоў не былі адна-значнымі. Для абсалютнай большасці шляхты, мяш-чан і сялян рус. і фр. ўлады былі чужымі. Польская і апалячаная бел. шляхта спадзявалася на аднаўленне Напалеонам РП і ВКЛ. Загадам Напалеона ад 1 ліпеня 1812г. быў утвораны Часовы ўрад ВКЛ, які займаўся перш за ўсё забеспячэннем ыр. Арміі прадуктамі і кормам для жывёлы. Часовы ўрад выдаў распараджэн-не аб наборы 10 тыс. рэкрутаў у армію Напалеона. Войскі рас. арміі былі таксама ўкамплектаваны рэкру-тамі з бел. губерняў. Дзеля аховы тылу Напалеон пакінуў у Бел. прыблізна 100-тысячнае войска. Бел. народ павінен быў карміць, паіць і забяспечваць усім неабходным французаў. У пач. Вайны сялянства Бел. спадзявалася на вызваленне з-пад прыгону, аднак На-палеон не пайшоў на вызваленне бел. сялян. А бяскон-цыя рэквізіцыі і рабаўніцтва выклікалі масавае супра-ціўленне сялянства і гараджан. Так у Бел. разгарнуўся партызанскі рух. У выніку ваенных дзеянняў, а так-сама з-за голаду і хвароб загінула амаль чвэрць на-сельніцтва Бел. Велізарныя страты панесла гаспадар-ка. Напрыклад, пасяўныя плошчы зменшыліся напало-ву, значна скарацілася колькасць жывёлы. Нягледзячы на ваенныя бедствы, бел. губерні ў 1812-14гг. Не былі вызвалены ад рэкруцкіх набораў і паставк на патрэбы рас. арміі, якая працягвала паход на Захад. Прыгон-ніцкі ўціск памешчыкаў у бел. вёсцы пасля вайны рэз-ка ўзмацніўся.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Сац.-эк. і паліт. перадумовы стварэння  ВКЛ

У сяр. ХІІІст. на паліт. карце  з’явілася новая дзяржава – ВКЛ. Яна ахапіла тэр-рыю сучаснай Бел., Літвы, ча-сткі Украіны і Расіі. Яшчэ ў пач. ХІІІст. літ. плямёны знах. ў стане паліт. раздробленнасці і ўпраўляліся мноствам племянных князёў. Аб’яднанне раздроблен-ных зямель было выклікана перш за ўсё знешняй паг-розай з боку агрэсіўных суседзяў – нямецкіх рыцараў-крыжакоў з Захаду і мангола-татар з паўднёвага Усхо-ду. У 1201г. нямецкімі рыцарамі была ўзведзена крэ-пасць Рыга, а ў наступным годзе імі быў створаны ва-енна-манаскі ордэн Мечаносцаў (Лівонскі ордэн). У выніку крыжацкай агрэсіі былі захоплены землі ў ні-зоўях Дзвіны. Перад пагрозай літ. плямёны пачалі аб’-ядноўвацца вакол аднаго ваеннага правадыра – Мін-доўга. Гэты хітры, непераборлівы ў сродках барацьбы з іншымі князямі палітык пачаў аб’яднанне літ. і нава-грудскіх зямель. У Навагрудку ў 1253г. адбылося ка-ранаванне Міндоўга. Ён стаў вялікім князем дзяржа-вы. У 1260г. крыжакі арганізавалі новы буйны паход на Літву, але ушчэнт былі разбіты. Пасля гэтай пера-могі Міндоўг парваў з каталіцтвам і ўступіў у адкры-тую барацьбу з нямецкімі рыцарамі. У самой дзяржаве было неспакойна. Паміж літ. князямі вялася міжусоб-ная барацьба. У ёй у 1262г. загінуў Міндоўг. Праз не-каторы час вялікім князем стаў сын Міндоўга Вой-шалк. Сын жорстка адпомсціў ворагам св. бацькі, але ў хуткім часе таксама быў забіты. Пры пляменніку Міндоўга князю Трайдэне зах. балты (прусы), якія ра-таваліся ад крыжакоў, былі паселены на бел. землях у наваколлі Слоніма і Гродна. У к.ХІІІст. пры вялікім князю Віцене удалося дасягнуць адзінства новай дзяржавы. Прычынамі ўтварэння ВКЛ з’яўл. наступ-ныя: 1) знешнепаліт-я, звязаныя з геаграфічным стано-вішчам бел. зямель і неабходнасцю пераадолець небя-спеку ў сяр. ХІІІст.; 2) унутрыпаліт-я, звязаныя з неаб-ходнасцю пераадолець феадальную раздробленнасць перад пагрозай знешняй небяспекі і аб’яднанымі на-маганнямі дробных удзельных княстваў на бел. зем-лях і абараніць сябе; 3) эк-я, звязаныя з аддзяленнем рамяства ад с/г і пераадоленнем яе натуральнага хар-ру. Развіццё гандлёвых адносін садзейнічала аб’яднан-ню удзельных княстваў. Пры вялікім князю Гедыміне большая частка сучасных бел. зямель увайшла ў склад ВКЛ. Тэр-рыя ВКЛ павялічылася прыкладна ў 3 разы. Сталіцай стаў горад Вільня. Шляхі ўваходжання бел. зямель у склад ВКЛ былі розныя. Гэта дыпламатыч-ныя пагадненні, шлюбныя сувязі, захопы.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Полацкае княства ў раннім сярэднявеччы

У пісьмовых крыніцах значыцца, што самае магутнае ў  краі Полацкае княства вядома пад  назвай “Полацкая зямля”. Цэнтр  – г.Полацк. Першым гістарычна вядо-мым полацкім князем быў Рагвалод. Наўгародскі князь Уладзімір надумаў ажаніцца з дачкой Рагвалода – Рагнедай, аднак атрымаўшы адках, вырашыў адпом-сціць полацкай княжацкай сям’і. Сабраў ён войска і пайшоў на Полацк. У 980г. Полацк быў разбураны і спалены. Па загаду князя Уладзіміра Рагвалод, яго жонка, два сыны былі забіты, а князь сілай ажаніўся на князёўне Рагнедзе. У іх нарадзіўся сын Ізяслаў. За спробу пазбавіць мужа жыцця Рагнеда разам з сынам выслана ў Полацкую зямлю. Быў збудаваны г.Ізяс-лаўль, куды і была адпраўлена Рагнеда. У 1000г. яна памерла. Яшчэ пры яе жыцці палачане запрасілі Ізяс-лава на княжанне ў Полацк. Памёр ён у 1001г. У 1003г. княжыць у Полацку пачаў сын Ізяслава Брачыс-лаў. Стаўшы дарослым, Брачыслаў вырашыў памерац-ца сіламі з Ноўгарадам. Полацку патрэбны былі волакі – сухапутныя шляхі зносін, якія ляжалі паміж дзвюма рэкамі. Імі валодаз Ноўгарад. У 1021г. князь Брачыс-лаў напаў на Ноўгарад і захапіў яго. Да яго ў палон трапіла шмат наўгародцаў. Аб гэтым паходзе даведаў-ся кіеўскі вялікі князь Яраслаў Мудры. Войска Ярас-лава рушыла насупраць палачанам, якія вярталіся да-дому. Войска Брачыслава было разбіта, здабыча адаб-рана, палон вызвалены і вернуты ў Ноўгарад. Сам князь з астаткам войска вярнуўся ў Полацк. Яраслаў не стаў яго праследаваць. Паміж праціўнікамі быў зак-лючаны мір. Брачыслаў клапаціўся аб умацаванні По-лацкай дзяржавы і расшырэнні яе межаў. Пасля яго смерці ў 1044г. князем стаў Усяслаў Чарадзей (яго сын). Звыш 50 гадоў узначальваў князь полацкія дру-жыны. Поспехі князя ў барацьбе з ворагамі, яго рашу-часць і спрытнасць сучаснікі лічылі чараўніцтвам. У 1065г. Усяслаў нечакана пайшоў на Пскоў, але безвы-нікова. Тады ён пайшоў на Ноўгарад і захапіў яго. У адказ на гэта ў 1067г. кіеўскія князі (браты Яраславі-чы) з’явіліся пад Мінскам і ўзялі яго. Усяслаў спазніў-ся з дружынай. Бой пачаўся на р.Нямізе. Усяслаў з рэ-шткамі св. дружыны адышоў да Дняпра. Кіяўляне вы-рашылі яго абмануць. Яны прапанавалі Усяславу мір-ныя перамовы, і той паверыў, ўто яму не зробяць кры-ўды. На самой справе яго схапілі, прывезлі ў Кіеў і па-садзілі ў турму. Толькі праз год ён быў вызвалены і абвешчаны вялікім князем Кіеўскім. На княжацкім троне ў Кіеве ён прабыў усяго 7 месяцаў і вярнуўся на радзіму ў Полацк, дзе і памёр у 1101г. У перыяд кня-жання Усяслава Полацкае княства дасягнула св. най-вышэйшага ўздыму. Пасля яго смерці Полацкая зямля пачала распадацца на асобныя ўдзельныя княствы. ХІІст. – пачатак феадальнай раздробленасці. У Полац-кай зямлі-княстве існаваў княжацка-вечавы лад. Тут с-ма княжання спалучалася з існаваннем веча – агульна-га сходу дарослых мужчын, на якім вырашаліся най-больш важныя грамадскія і дзярж. справы.  Вялікія правы мела веча ў Полацку. Яно магло знімаць і наз-начаць князя, заключаць дагаворы з іншымі гарадамі і дзяржавамі. У абавязкі князя ўваходзіла арганізацыя і камандаванне войскам, збор даніны з насельніцтва. Войска складалася з дружыны – абучанага ваеннай справе атрада і народнага апалчэння з гараджан і на-зывалася полк. Князь вяршыў суд. Полацкія князі за-лежалі ад гараджан і таму былі павінны клапаціцца аб ім.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Падзелы РП. Змены ў становішчы Бел. пасля далучэння да Расіі

Адна з прычын падзле РП заключалася перш за ўсё ва ўнутрыпаліт. становішчы самой дзяржавы. Яно харак-тарызавалася як паліт. крызіс або бязладдзе. Такі стан стаў вынікам злоўжывання шляхецкімі вольнасцямі. На пасяджэннях сейма яшчэ з другой пал. XVIст. дзе-йнічала права “ліберум вета”. Згодна з ім, калі хоць адзін дэпутат сейма выступаў супраць, то рашэнне не прымалася, а пасяджэнне сейма спынялася. З 1652 па 1764г. па гэтай прычыне былі сарваны 48 сеймаў з 55. Другой з прычын з’явілася тое, што барацьба народаў ВКЛ за св. дзяражаўнасць аслабляла РП і ў эк., і ў па-літ. адносінах. У гады Паўночнай вайны (1700-1721) РП стала “заездным дваром і карчмой” для іншазем-ных войскаў. Такое ўнутрыпаліт. становішча дазволі-ла суседнім дзяржавам умешвацца ў яе ўнутр. справы. Не малую ролю адыграла і рэлігійная палітыка, накі-раваная на лацінізацыю уніяцкай царквы, што прывя-ло грамадства да расколу на яе прыхільнікаў і праціў-нікаў. Не менш важнай прычынай было і тое, што аг-рарная рэформа Жыгімонта ІІ Аўгуста выклікала неза-даволеннасць сялян. Пачасціліся скаргі на самавольст-ва арандатараў, выпадкі адмаўлення ад выканання па-віннасцей аж да ўзброенных паўстанняў. Цяжкае становішча РП скарысталі яе суседзі – Расія, Прусія і Аўстрыя. Усе тры дзяржавы імкнуліся да новых тэры-тарыяльных захопаў, былі зацікаўленыя ў падзенні Рэ-спублікі. Пасля доўгіх перагавораў Расія, Прусія і Аў-стрыя прыйшлі да рашэння падзяліць паміж сабой землі РП. Першы падзел адбыўся ў 1772г. Да Расіі адышла Усх. Бел. з гарадамі Віцебск, Полацк, Орша, Магілёў, Рагачоў, Гомель. Выратаваць РП ад канчат-ковага распаду змагла толькт поўная поўная цэнтралі-зацыя. 3 мая 1791г. была абвешчана Канстытуцыя, першая ў Еўропе. Яна ліквідавала падзел РП на ВКЛ і Польшчу. Для агульнай дзяржавы ствараўся адзіны ўрад. Яму падначальвалася агульнае войска. Упарад-коўвалася праца сейма. Прадугледжвалася стварэнне судоў, незалежных ад чыноўніцтва. Канстытуцыя зак-ладвала аснову для вывядзення краіны з паліт. кры-зісу. Але час на рэфармаванне Рэспублікі быў даўно ўпушчаны. У сяр. мая 1792г. 100-тасячная рас. армія ўварвалася ў РП пад сцягам непарушнасці шляхецкіх вольнасцей. Праз 2 месяцы войска РП было разбіта. Канстытуцыя была адменена, і ў студзені 1793г. быў здзейснены другі падзел РП. Пад уладу рас. імперат-рыцы Кацярыны ІІ адышла цэнтральная частка бел. зямель, прыкладна па лініі Друцк-Пінск.  Спробай за-хаваць незалежнасць РП у межах 1772г. стала паў-станне 1774г. на чале з ураджэнцам Бел. генералам-лейтэнантам Т.Касцюшкам. У ВКЛ на чале паўстання стаяў палкоўнік Ясінскі. Касцюшка абяцаў адмяніць асабістую залежнасць сялян. У атрады  паўстанцаў па-цягнуліся касінеры – сяляне, узброеныя косамі. Аднак дасягнуць масавай падтрымкі насельніцтва кіраўнікам паўстання не ўдалося. Яно было падаўлена рас. войс-камі пад кіраўніцтвам Суворава. У 1795г. было падпі-сана пагадненне аб трэцім, канчатковым падзеле РП. Да Расіі адышлі заходнебел. Землі. Асн. маса насель-ніцтва – сяляне і мяшчане Бел. – спакойна, недзе абы-якава ўспрынялі распад РП. Яны спадзяваліся, што но-ыя гаспадары палепшаць ім жыццё. Аднак гэтыя на-дзеі на самой справе не спраўджваліся.