Сказка в развитии диалогической речи

Среди белорусских волшебных  сказок, которые наиболее полно сохранили  черты древности, можно выделить произведения о подвигах богатырей - Ивашко-Медвежье ушко, Кацигарошка, Дубин-богача, Гарин-богача, Вярнидуба и др.. Они выступают как борцы за правду, справедливость, против различных враждебных сил.

На сравнительно ранних этапах классового общества возникли цудадеииныя  сказки о счастье, горы, которые выражают идеи социальной несправедливости. Такие, например, сказки «Счастье и горе», «Кузнец и одноглазый горе» и  др.. В них древние представления о судьбе человека приобрели более конкретное содержание, подсказанный новой социальной действительностью - неравенством классов и социальных групп. Особенно ярко показано это в сказке «Счастье и горе", которая сразу же начинается с зарисовки социального контраста: «Жили себе два брата: один из них был очень богатый, а другой бедный. Пошел раз бедный попросить у богатого лошадь поле папахи, а богач ему и говорит ... »

В отличие от антикрепостничес и антирелигиозных сказок, которые освещали важные вопросы общественной жизни, бытовые сказки, как свидетельствует сама их название, затрагивали темы, связанные с повседневным бытом крестьянина. Показывая отношения между членами семьи, между отдельными крестьянами и т. д., бытовые сказки большое внимание уделяли. Морально-абычаёвым и этическим вопросам. Отражая мораль рабочего крестьянства, бытовые сказки резко осуждали жадность, зависть (сказка «падчерицы и черт»), неуважение к ро-. ставителей (сказка «Кузьма»), толков, надувательство, небрежность, лень и др.. Народ издевался над острословов, упорных и неверных жен (сказки «Вода помогла», «Скоморох»), порицал злых имеющих («Бабье дочь и дедова дочка»). Однако, критикуя все эти недостатки, народ никогда не закрывал ими положительных качеств простого рабочего человека, которые определяют все его облик: трудолюбия, честности, отзывчивости, смелости, решительности, острого ума. Многим бытовым сказкам присущ тонкий и мягкий юмор, сквозь который просвечивают привержены отношения народа к героям этих произведений. 
Наиболее важными среди белорусских социально-бытовых сказок являются антикрепостничес и антирелигиозные произведения, идейно-тематическое содержание которых охватывает многие существенные социальные явления своего времени, отражая освободительную борьбу белорусского народа и рост его классового сознания.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2.1.Уровень ознакомления детей с белорусской народной сказкой.

Исследование проводилось в ГУО Ясли-сад д. Лядно, в старшей группе. В исследовании было задействовано 9 детей старшей группы.

Основная цель: Выявить уровень ознакомления детей с белорусской народной сказкой.

1 этап. Анкетирование.

Вопросы:

1. Какие белорусские народные сказки ты знаешь?
2. Назови персонажи белорусской народной сказки.
3. Перескажи любую белорусскую народную сказку.
4. Дай характеристику персонажам сказки.
5. Чем нравиться тебе пересказанная сказка?

Анкетирование проводилось  с каждым ребенком отдельно. Ответы детей зафиксированы у воспитателя.

Анализ анкетирования.

Мы проанализировали ответы 9 детей. На первый вопрос из десяти ответ дали восемь детей. Персонажей белорусской народной сказки назвали тоже восемь детей. Удалось пересказать сказку только пяти воспитанникам. Характеристику персонажам назвали 6 детей. И на пятый вопрос, ответили семь детей. См Приложение 1.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Приложение 1.

 

 

 

Анализ анкетирования

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2 этап  Анализ белорусских народных сказок

Для анализа мы берем сказки: Пилипка-сынок, Как мужик царского генерала проучил, Косил на лугу косарь. Читаем детям сказки. Проводим беседу на тему: Мои любимые сказки. Предлагаем  нарисовать иллюстрации к любимым сказкам. См. Приложение 2. Анализируем уровень ознакомления детей с белорусской народной сказкой. См Приложение 3.

 

Піліпка-сынок

Жылі мужык і жонка. А дзяцей у іх не было. Жонка бядуе: няма каго ёй калыхаць, няма каго гадаваць...

Аднаго разу мужык пайшоў у лес, высек з алешыны палена, прынёс дахаты і кажа жонцы:

— На, калышы.

Палажыла жонка палена ў калыску ды давай калыхаць і ката спяваць: 
 
— Люлі, люлі, сынок, з белымі плячыцамі, з чорнымі вачыцамі... 
 
Калыхала дзень, калыхала другі, на трэці бачыць: замест алешынкі ляжыць у калысцы хлопчык! 
 
Зарадаваліся мужык і жонка, назвалі сынка Піліпкам і сталі яго гадаваць. Падрос Піліпка і кажа бацьку: 
 
— Зрабі мне, тата, залаты чоўнік, срэбранае вясельца — хачу рыбу лавіць. 
 
Бацька зрабіў яму залаты чоўнік, срэбранае вясельца ды выправіў на возера лавіць рыбу. 
 
Сынок як лавіць ды лавіць — дзень ловіць і ноч ловіць... Нават і есці дахаты не ідзе: вельмі ж добра рыба ловіцца! Маці яму сама абед насіла. Прынясе да возера і кліча: 
 
— Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з'еш піражок! 
 
Піліпка падплыве да берага, высыпле з чоўна рыбу, а сам з'есць піражок ды зноў на возера. 
 
Пачула старая ведзьма Баба Яга — касцяная нага, як маці кліча Піліпку, і парашыла яго са свету звесці. 
 
Узяла яна мяшок і качаргу, прыйшла да возера і пачала клікаць: 
 
— Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з'еш піражок! 
 
Піліпка падумаў, што гэта маці, і падплыў. А Баба Яга падчапіла качаргою чоўнік, выцягнула на бераг, схапіла Піліпку ды ў мяшок. 
 
— Ага,— кажа,— больш не будзеш ты тут рыбку лавіць! 
 
Закінула мяшок на плечы і панесла да сябе, у лясную гушчэчу. 
 
Доўга несла, змарылася, села адпачыць ды і заснула. А Піліпка тым часам вылез з мяшка, паклаў туды цяжкіх камянёў ды зноў вярнуўся на возера. 
 
Прачнулася Баба Яга, схапіла мяшок з камянямі і, крэхчучы, панесла дадому. 
 
Прынесла і кажа да сваёй дачкі: 
 
— Спячы ты мне на абед гэтага рыбака. Вытрусіла Баба Яга мяшок на падлогу, аж там адны камяні... Як узлавалася Баба Яга, як закрычыць на ўсю хату: 
 
— Я ж табе пакажу, як мяне падманваць! Зноў пабегла на бераг возера ды давай клікаць Піліпку: 
 
— Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з'еш піражок! 
 
Пачуў гэта Піліпка. 
 
— Не,— кажа,— ты не мая маці, а ведзьма Баба Яга: я цябе ведаю! У маёй мамы голас танчэйшы. 
 
Як ні клікалаБаба Яга, Піліпка не паслухаў яе. 
 
«Добра ж,— падумала Баба Яга,— зраблю я сабе танчэйшы голас». 
 
Пабегла яна да каваля і кажа: 
 
Каваль, каваль, натачы мне язык, каб танчэйшы быў. 
 
— Добра,— кажа каваль,— натачу. Кладзі яго на кавадла. 
 
Палажыла Баба Яга свой доўгі язык на кавадла. Каваль узяў молат і пачаў кляпаць язык. Адкляпаў так, што ён зусім тонкі зрабіўся. 
 
Пабегла Баба Яга на возера ды кліча тоненькім галаском: 
 
— Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з'еш піражок! 
 
Пачуў Піліпка і падумаў, што гэта маці яго кліча. 
 
Падплыў да берага, а Баба Яга цап яго ды ў мяшок! 
 
Цяпер ты мяне не падманеш! — радуецца Баба Яга. 
 
I, не адпачываючы, прынесла яго дадому. Выкінула з мяшка і кажа дачцэ: 
 
— Вось ён — падманшчык! Палі ў печы, пячы яго. Каб да абеду гатовы быў. 
 
Сказала так, а сама пайшла некуды. Дачка запаліла ў печы, прынесла лапату і кажа Піліпку: 
 
— Лажыся на лапату, я цябе ў печ саджаць буду. 
 
Лёг Піліпка і падняў ногі ўгору. 
 
— Не так! — крычыць ведзьміна дачка.— Гэтак я цябе ў печ не ўсаджу. 
 
Піліпка звесіў ногі ўніз. 
 
— Не так! — зноў крычыць ведзьміна дачка. 
 
— А як жа? — пытаецца Піліпка.— Пакажы сама. 
 
— Дурны ты! — вылаяла яго ведзьміна дачка.— Вось як трэба. Глядзі. 
 
Легла яна сама на лапату, выпрасталася. А Піліпка за лапату ды ў печ! I засланкаю яе засланіў ды яшчэ моцна ведзьмінаю ступаю затуліў, каб не выскачыла з гарачай печы. 
 
Толькі ён выбег з хаты, бачыць: Баба Яга ідзе. 
 
Піліпка скокнуў на высокі густы явар і схаваўся ў галлі. 
 
Зайшла Баба Яга ў хату, панюхала — смажаным пахне. Дастала з печы смажаніну, наелася мяса, косці на двор выкінула ды пачала качацца на іх, прымаўляючы: 
 
— Павалюся, пакачуся, Піліпкавага мяса наеўшыся, крыві напіўшыся. 
 
А Піліпка адказвае ёй з явара: 
 
— Паваліся, пакаціся, даччынога мяса наеўшыся, даччыной крыві напіўшыся. 
 
Пачўла гэта ведзьма і аж учарнела ад злосці. Падбегла да явара і давай яго зубамі падгрызаць. Грызла, грызла, зубы паламала, а моцны явар стаіць як стаяў. 
 
Пабегла тады Баба Яга да каваля: 
 
— Каваль, каваль, выкуй мне сталёвую сякеру, а то я тваіх дзяцей паем. 
 
Спужаўся каваль, выкаваў ёй сякеру. Прыбегла Баба Яга да явара, пачала яго секчы. А Піліпка кажа: 
 
— Не ў явар, а ў камень! А ведзьма сваё: 
 
— Не ў камень, а ў явар! А Піліпка сваё: 
 
— Не ў явар, а ў камень! 
 
Тут сякера як стукнецца ў камень — уся вышчарбілася. 
 
Заенчыла са злосці ведзьма, схапіла сякеру ды пабегла да каваля вастрыць. 
 
Бачыць Піліпка — хістацца пачаў явар: падсекла яго ведзьма! Трэба ратавацца, пакуль не позна. 
 
Ляціць чарада гусей. Піліпка да іх: 
 
— Гусі, гусі, скіньце мне па пяру! Я з вамі палячу да бацькі, да маткі, там вам адплачу... 
 
Гусі скінулі яму па пяру. 
 
Зрабіў Піліпка з гэтых пёраў толькі паўкрыла. 
 
Ляціць другая чарада гусей. Піліпка просіць: 
 
— Гусі, гусі, скіньце мне па пяру! Я з вамі палячу да бацькі, да маткі, там вам адплачу... 
 
I другая чарада скінула яму па пяру. 
 
Потым праляцелі трэцяя і чацвёртая. I ўсе гусі скінулі Піліпку па пяру. 
 
Зрабіў сабе Піліпка крылы ды паляцеў услед за гусямі. 
 
Прыбегла ведзьма ад каваля, сячэ явар, аж трэскі сыплюцца. Секла, секла — явар — трах! — упаў на ведзьму і задушыў яе. 
 
А Піліпка прыляцеў з гусямі дахаты. Зарадаваліся бацькі, што Піліпка вярнуўся, пасадзілі яго за стол, пачалі частаваць. 
 
А гусям далі аўса. Тут і казка ўся.

Як мужык царскага генерала правучыў

Капаў мужык склеп і  выкапаў кавалак золата. Ачысціў  яго ад пяску і думае: «Што ж  мне з ім рабіць? Занесці пану, дык пан адбярэ і нічога за яго  не дасць. Занесці карчмару, дык той  ашукае: скажа, што гэга не золата. Пакінуць дома — могуць зладзеі ўкрасці... Не, панясу лепш самому цару. Што ён дасць, тое і вазьму».

Апрануў мужык новую світку, абуў новыя лапці і панёс цару золата.

Можа, тыдзень ішоў, можа, два,— прыходзіць нарэшце ў царскую сталіцу. Падышоў да царскага палаца.

— Куды, дзядзька, ідзеш? —  спытаў яго вартавы салдат.

— Да цара, служывенькі.

— Чаго?

— Ды вось нясу яму кавалак  золата.

Салдат прапусціў мужыка за браму.

Падышоў ён да царскіх пакояў. А там на варце сам царскі генерал стаіць.

— Куды, мужык, лезеш? — грозна закрычаў генерал на мужыка.

— Да цара,— кажа мужык.

— Чаго?

— Ды вось, капаў я склеп  на агародзе і выкапаў кавалак  золата. Дык нясу цару — можа, ён што дасць за яго.

— Пакажы,— кажа генерал,—  золата.

Паказаў яму мужык золата. Паглядзеў генерал: праўда, што золата.

Падумаў генерал, паскуб сябе за вусы і кажа:

— Калі дасі мне палавіну таго, што табе цар за золата дасць, дык пушчу, а не — дык ідзі назад.

— Добра, панок, дам! — кажа мужык.

Генерал далажыў цару. Цар  выйшаў, забраў золата і пытаецца ў  мужыка:

— Што ж табе, мужычок, даць за яго?

— А нічога, царочак-паночак. Калі ёсць чым пачаставаць, то пачастуй: бо я з вялікай дарогі, дужа есці захацеў.

Цар загадаў, і слугі прынеслі мужыку каравай белага хлеба і  бутэльку віна.

Паглядзеў мужык на далікатны пачастунак і кажа:

— Царочак-паночак! Мой дзед і прадзед такога хлеба не елі, такога віна не пілі,— і я да гэтага не прывык. Ці няма ў цябе салдацкага хлеба і простай гарэлкі?

Прынеслі мужыку чорнага  салдацкага хлеба і гарэлкі. Наеўся, падпіў трохі і дзякуе цару.

— Ну, а што яшчэ ты хочаш, мужычок?

— А нічога, царочак-паночак. Цяпер дазволь паскакаць трохі  ў тваіх пакоях.

— Гэй, музыку! — клікнуў  цар.

Прыйшла палкавая музыка.

— Не,— кажа мужык,— я  пад такую музыку не ўмею скакаць.

— А пад якую ж ты ўмееш?

— Пад дуду.

Знайшлі дудара з дудою. Зайграў  дудар, а мужык як пайшоў скакаць, аж царскія пакоі трасуцца. Наскакаўся ўволю, усе лапці стаптаў, а потым кажа:

— До.

Дудар перастаў іграць.

— А цяпер, царочак-паночак,—  кажа мужык,— ёсць у мяне яшчэ адна, апошняя просьба.

— Якая?

— Ды вось я табе тут нашумеў, насмяціў сваімі лапцямі,— дык дай  мне за гэта сто розаг.

— Навошта табе розгі? —  кажа цар.— Ты ж мне золата прынёс!

— Не, царочак-паночак, дай  розаг, бо я ад цябе так не пайду.

Ну, рабіць няма чаго. Паклікаў цар катаў з розгамі. Палажылі мужыка на ўслон. Каты намачылі розгі ў салёнай вадзе і падрыхтаваліся біць яго.

А мужык раптам як закрычыць:

— Пачакай, царочак-паночак! У мяне ёсць палавіннік.

— Які палавіннік?

— Ды вось, калі я ішоў да цябе, дык мяне тут адзін твой генерал не пускаў. «Калі дасі,—  кажа,— палавіну таго, што табе цар  дасць за золата, то пушчу». Я абяцаў яму аддаць палавіну. Дык дайце  яму першаму яго палавіну —  усё ж ён не мне раўня, я яму сваю чаргу мушу пераступіць.

Прывялі генерала. Убачыў ён розгі, задрыжаў, пачаў нешта гаварыць, ды язык яго не слухаецца.

А мужык кажа:

— Не бойся, панок-генерал, я  цябе не ашукаю: тваю долю спаўна аддаю. Дайце яму пяцьдзесят, а потым  рэшту мне.

Раздзелі генерала, палажылі на ўслоне і пачалі лупцаваць розгамі.

Як налічылі роўна пяцьдзесят, мужык кажа:

— Царочак-паночак! Ён табе добра служыць, дай яму і маю  палавіну. Мне не шкада.

Далі генералу яшчэ пяцьдзесят розаг. А мужык шапку ў ахапку ды за парог.

Лёгкі хлеб 

      Касіў на лузе касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, разьвязаў і пачаў есьці. 
       Выйшаў зь лесу галодны воўк. Бачыць -- касец пад кустом сядзіць і нешта есьць. Падыйшоў да яго воўк: 
       -- Ты што ясі, чалавеча? 
       -- Хлеб, -- адказвае касец. 
       -- А ён смачны? 
       -- Дзіва што смачны! 
       -- Дай мне пакаштаваць. 
       -- Калі ласка! 
       Адламаў касец кавалак хлеба і даў ваўку. 
       Спадабаўся ваўку хлеб. Ён і кажа: 
       -- Хацеў бы я кожны дзень хлеб есьці, але дзе мне яго дастаць? Парай, чалавеча! 
       -- Добра, -- кажа касец, -- навучу цябе, дзе і як хлеб даставаць. 
      І пачаў ён вучыць ваўка: 
       -- Перш-наперш трэба зямл ўзараць... 
       -- Тады і хлеб будзе? 
       -- Не, брат, пачакай. Потым трэба зямлю забаранаваць... 
       -- І можна хлеб есьці? -- замахаў воўк хвастом. 
       -- Што ты, пачакай яшчэ. Раней трэба жыта пасеяць... 
       -- Тады будзе хлеб? -- аблізнуўся воўк. 
       -- Не яшчэ. Дачакайся, пакуль жыта ўзыдзе, халодную зіму перазімуе, вясной вырасьце, потым закрасуе, потым пачне наліваць зярняты, потым сьпець... 
       -- Ох, -- уздыхнуў воўк, -- вельмі ж доўга чакаць. Але цяпер-то ўжо я наемся хлеба ўволю! 
       -- Дзе там наясіся! -- перапыняе касец. -- Рана яшчэ. Спачатку сьпелае жыта трэба зжаць, потым у снапы зьвязаць, снапы ў бабкі паставіць. Вецер іх правее, сонейка прасушыць, тады вязі іх на ток... 
       -- І есьці хлеб буду? 
       -- Які нецярплівы! Спачатку трэба снапы абмалаціць, зярняты ў мяхі сабраць, мяхі ў млын завезьці, ды мукі намалоць... 
       -- І ўсё? 
       -- Не, ня ўсё. Муку трэба замясіць у дзяжы і чакаць, пакуль цеста падыдзе. Тады ў гарачую печ пасадзіць. 
       -- І сьпячэцца хлеб? 
       -- Але, сьпячэцца хлеб. Вось тады і наясіся яго, -- скончыў касец навуку. 
       Задумаўся воўк, потым пачухаў лапай патыліцу і кажа: 
       -- Не! Гэтая работа занадта марудная і цяжкая. Лепш парай мне, чалавеча, як лягчэй яду здабываць. 
       -- Ну што ж, -- кажа касец, -- калі ня хочаш цяжкі хлеб есьці, параю табе лёгкі. Ідзі на выган, там конь пасецца. 
       Пайшоў воўк на выган. Убачыў каня: 
       -- Конь, конь! Я цябе з'ем. 
       -- Што ж, -- кажа конь, -- еш. Толькі спачатку здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх. 
       -- І то праўда, -- згадзіўся воўк. 
       Нахіліўся ён падковы здымаць, а конь як стукне яму капытом у зубы... 
       Перакуліўся воўк ды ходу. 
       Прыбег да рэчкі. Бачыць -- на беразе гусі пасуцца. "Ці ня з'есьці мне іх?" -- думае, потым і кажа: 
       -- Гусі, гусі! Я вас з'ем. 
       -- Што ж, адказваюць гусі, -- еш. Але спачатку зрабі нам адну паслугу перад сьмерцю. 
       -- Якую? -- пытаецца воўк. 
       -- Пасьпявай нам, а мы паслухаем. 
       -- Гэта можна. Сьпяваць я -- мастак. 
       Сеў воўк на купіну, задраў галаву і давай выць. А гусі крыльлямі -- мах, мах! Узьняліся й паляцелі. 
       Зьлез воўк з купіны, правёў гусей вачыма і пайшоў далей ні з чым. 
       Ідзе ды лае сябе апошнімі словамі: "Ці ж ня дурань я, га? Навошта я згадзіўся сьпяваць гусям? Ну, цяпер каго ні сустрэну -- з'ем!" 
       Толькі ён так падумаў, бачыць -- ідзе па дарозе стары дзед. Воў падбег да яго: 
       -- Дзед, дзед! Я цябе з'ем! 
       -- Чаго так сьпяшацца! -- кажа дзед. -- Давай сьпярша табакі панюхаем. 
       -- А смачная яна? 
       -- Паспытай, дык будзеш ведаць. 
       -- Давай! 
       Выняў дзед з кішэні капшук з табакаю, сам панюхаў і ваўку даў. 
       Як нюхнуў воўк на ўсю сілу, дык цэлы капшук табакі ўдыхнуў у сябе. А потым як пачаў чхаць на ўвесь лес... Нічога ад сьлёз ня бачыць, усё чхае. Так з гадзіну чхаў, пакуль усю табаку ня вычхаў. Агледзеўся потым, а дзеда і сьлед прастыў. 
       Пайшоў воўк далей. 
       Ідзе ён і бачыць -- на полі чарада авечак пасецца, а пастух сьпіць. Нагледзеўся воўк у чарадзе самага большага барана, схапіў яго і кажа: 
       -- Баран, баран! Я цябе з'ем. 
       -- Што ж, -- кажа баран, -- такая мая доля. Але каб ня мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косьці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я ўзьбягу на ўзгорак, разганюся і сам ускочу табе ў рот. 
       -- Дзякуй за параду, -- сказаў воўк. -- Так і зробім. 
       Стаў ён у лагчынцы, разявіў рот і чакае. А баран узбег на горку, разагнаўся ды -- трах! -- рагамі ваўка ў галаву. Аж іскры пасыпаліся з вачэй у ваўка, сьвету ён ня ўбачыў. 
       Ачухаўся воўк, пакруціў галавою і разважае: 
       -- Цікава: з'еў я яго ці не? 
       А тым часам касец скончыў работу ды ідзе дахаты. 
       Пачуў ён воўкавы словы і кажа:      
       -- З'есьці ня з'еў, але паспытаў лёгкага хлеба.

 

 

                

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Приложение 3

№	Ф.И.О	Количество названых сказок	Количество названых персона- жей	Воспроизведе-ние основного содержания	Х-ка основных персонажей	Пересказ сказки	Инсценирова-ние сказок
1	Козлов-ская Марина	3	6	Все три сказки смогла воспроизвести	Дала х-ку: пилипке, бабе Яге, кузнецу, мужику, царскому генералу, волку	Смогла переска- зать три сказки с помощью воспитате-ля	Учавствова-ла в сказке: Пилипка-сынок в роли бабы Яги
2	Адамович Миша	2	3	Только две сказки	Дал х-ку: пипипке, волку, мужику	Переска-зал с трудом сказку Пилипка-сынок	Учавство-вал в сказке: Лёгкий хлеб в роли волка
3	Прохор Карина	1	2	Воспроизвела одну сказку	Дала х-ку: бабе Яге и её дочке	Не справила-сь с переска-зом сказок	Учавство-вала в сказке: Пилипка- сынок в роли дочки Яги
4	Насович Андрей	1	2	Сумел воспроизвести одну сказку	Дал х-ку: мужику из сказки: Косил на лугу косарь	Справил-ся с переска-зом сказки: Лёгкий хлеб	Был в роли косаря
5	Павлюке-вич Влад	0	0	Не справился с ответом	Не дал ни одной х-ки	Не смог пересказа ть ни одной сказки	Отказался учавство вать
6	Семашко Настя	2	3	Воспроизвела две сказки с помощью  воспитателя	Дала х-ку: Пилипке, царскому генералу, косарю, бабе Яге, волку	Переска-зала сказку: Как мужик царского генерала проучил	Была в роли царского генерала
7	Ильина Даша	3	5	Три сказки воспроизвела с помощью  наводящих вопросов	Дала х-ку: Пилипке, маме, папе, бабе Яге  и её дочке, волку, мужику, царю	Пересказа-ла три сказки с трудностя-ми	Была в роли царя
8	Мороз Женя	1	2	С помощью воспитателя воспроизвел  только одну сказку	Дал х-ку: бабе Яге, Пилипке, волку, царю, мужику	Переска зал сказку: Ко-сил на лугу косарь	Был в роли мужика в сказке: Косил  на лугу косарь
9	Антошкова Надежда	2	4	Воспроизвела две сказки	Дала х-ку: Пилипке, его родителям, бабе Яге, царскому генералу, кузнецу	Переска-зала сказку: Пилипка сынок	Была в роли кузнеца